Ελληνική Ποίηση

Ταξινόμηση κατά:
  • Το Γήπεδο Γέρνει Παπαγεωργίου Χρίστος

    9,00 

    Ερώτηση

     
    Στο δρόμο σιωπή.
    Είναι άλλωστε περασμένη η ώρα.
    Κι όμως κάπου μέσα μου
    Ταμπούρλο η μοναξιά
    Να κηδεύει την ημέρα που έφυγε
    Να νανουρίζει την καινούργια που έρχεται.

     
    Σχίζω το ένα χαρτί μετά το άλλο
    Κι αυτό που διαβάζεις σχισμένο είναι
    Σε κομμάτια – λεπίδες
    Που η καθεμιά χάραξε πάνω μου
    Ένα όνομα ξεχασμένο
    Για μένα που αρνούμαι να κοιμηθώ
    Μην και χάσω το τέταρτο της μέρας.

  • Γραφή Δεύτερη Σταμέλος Κυριάκος

    10,00 

    Οι κραυγές της Ελένης. Το πουκάμισο.
    Τα τείχη. Ο αέρας της παραλίας. Μετά σφαχτάρι.
    Και φονικό. Μ’ αρέσει ο πόλεμος.
    TELEXNO 5
    Long before humans did, some trees
    and rats began to wonder about the random
    variables of speech. To match with their sheer
    competence, the humans invented the arts, thus
    inverting the issue, to their benefit.
    You see, the rats and trees lack good manners,
    they are malicious, indifferents. Best Regards/ K.S.

  • Έρημα Πορφύρης Τάσος

    9,00 

    Ου τόπος

     
    Καιρός να διαλέγουμε τους αναγνώστες μας
    Βύρων Λεοντάρης
    Ι

     
    Καιρός να γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες να
    Γράφουμε ποιήματα κυκλοφορώντας τα χέρι–χέρι
    Όπως τις προκηρύξεις στους δύσκολους καιρούς καιρός
    Ν’ ανταμώνουμε στα παλιά μαγέρικα βουτηγμένα
    Στη μυρωδιά του κάρβουνου και της ρετσίνας με τα
    Βαρέλια σε δυο σειρές στο βορεινό τοίχο να βρέχει
    Και το ταβάνι να στάζει παλιά ρεμπέτικα κι
    Ηπειρώτικα μοιρολόγια κι οι στίχοι μας μουλιασμένοι
    Στο ψωμί και το κρασί μεταλαβιά στους λιγοστούς
    Αμετανόητους θαμώνες
    «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μας
    Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μας».

  • Άδηλος Αναπνοή Ποιήματα 1971-1990 Χατζιδάκι Νατάσα

    14,00 

    ΕΡΩΤΙΚΟ
    Ω! Άφησέ με να βυθιστώ
    στις φαντασιώσεις σου
    στην πετρωμένη σάρκα του λογισμού σου
    λάμνω σαν πέστροφα
    Εισχωρώ
    στο σπίτι που κατοικείς
    -δες πόσο είναι εύκολο–
    από τις πέτρες της οροφής
    -είμαι μια μάγισσα
    και γίνομαι καρφίτσα-
    μη σου φαίνεται λοιπόν
    παράξενο
    που στα ποιήματά μου
    κι εσύ ολόκληρος
    είσαι καταματωμένος.

  • Μιλάει ο Αγριόχοιρος Ποιήματα 1952-2008 Δενέγρης Τάσος

    17,00 

    ΕΞΑΫΛΩΣΗ

     
    Να πλησιάσει πιο πολύ
    Ή να φύγει μήπως
    Όπως συνήθως
    Αφού το ξέρει
    Ότι τα πιο
    Σπάνια αισθήματα
    Βγαίνουν από
    Εκεί που δεν
    Επιχειρείται πραγμάτωση.

     

    14.4.1987

  • Αντιύλη Κοροπούλης Γιώργος

    Εξαντλημένο

    6.

     

    Γ’ ΦΩΝΗ:

     

    Πρωί θα είναι Κυριακής ή επετείου·

    τα μαγαζιά κλειστά, το πλήθος όπως πάντα

    σε limit-up αφάνειας – βουβό· κι η μπάντα

    σε δρόμους άδειους σαν τα δέντρα προαστίου

     

    εν ώρα φθινοπώρου προχωρεί·  και τώρα

    την έρημη θα προσεγγίζει Σοφοκλέους

    κι η μουσική της – φανταζόμαστε – ενός κλέους

    πιο σύγχρονου τους ήχους θα υποκλέπτει: Agora

     

    Center·  η Ελλάς των δύο Continent, των πέντε

    θαλάσσιων σπορ· μικροαστοί που τον πουνέντε

    πωλούν – να πάρουν εμφιαλωμένο αέρα·

     

    φάλαγγες ζάπλουτων – μονάχα για μια μέρα·

    με κινητά, powerbook, στόχους κοινούς:

    Saab, Trusardi, Prada – ή τους Αλβανούς.

  • (Αλοπηγία) Η Συλλογή του Αλατιού Αργυρόπουλος Νίκος (Σπήλιος)

    8,00 

    βυζαντινή

     
    ανεμότρατα κι ανεμοσύρτισσα βυζαντινή βαθύγελη γοργώγόνατη
    δροσόστηθη και ελισσώ ζαρκαδόπελη ηώχειλη θαλασσόπυρη κι
    ιερωμένη κυματόμορφη κυπαρεισάτιδα λαγαρή λιβιδώ
    μελιχρογάλανη νήνεμη ξαστερόπλοη οφιόμηρη και πευκοβλέφαρη
    ρήγισσα σαρκόσαρκη τετράχορδη υφαντώ φεγγαρόμυαλη και
    φυκομαλλούσα χιμερική ψιθυρόστοργη ωκύψυχη
    .
    το σκοτάδι μας έφευγε με πλατιά κύματα κατά το ηλιοβασίλεμα η
    θάλασσα προ
    χωρούσε με πα
    φλασμούς και ανα
    φιλητά
    .
    Η υγρασία μας σερνότανε στην άμμο
    .
    ψευδίζουνε τα χρόνια
    που μας κοιτούν

  • Ν, όπως Νοσταλγία Βέης Γιώργος

    10,00 

     

    ΠΡΟΘΥΡΑ ΔΑΣΟΥΣ

     

    Κρύφτηκαν πάλι

    οι λιμπελούλες

    ο σκίουρος

    η πετροπέρδικα

    το χρυσό σκαθάρι

    κι εκείνη η άνοιξη που μου υποσχέθηκες.

     

    Έχασα το κοτσύφι το στόμα σου.

    Τώρα μόνο

    φυλ

    λω

     σιά

  • Οι Αλληλουχίες των Θραυσμάτων Ροζάνης Στέφανος

    8,00 

    Αποχώρηση

     
    Την προσοχή μου τα όνειρα επέστησαν
    Και τώρα αμετάπειστος αποχωρώ
    Από τα κομμάτια της ψυχής μου που με παρέσυραν
    Στο όργιο του φωτός που αντιμάχεται τη νύκτια πλευρά
    Όσων επέζησαν από αγάπη να δουν μια μέρα που λάμπει
    Ξεχνώντας την ώρα που βραδιάζει και απορρίπτονται
    οι ισχυρισμοί του λυκαυγούς

     
    Δεν θα ζητήσω να μου συγχωρεθεί κανένα βράδυ
    Είμαι εδώ ελπίζοντας στην ημερήσια νύκτα μου

     
    Στο κάτω κάτω η μυθολογία έχει από καιρό πεθάνει

  • Ραγισμένο Ταμπούρλο Λυκιαρδόπουλος Γεράσιμος

    9,00 

    θέση
    Εδώ στέκομαι
    σ’ αυτή την ερημιά που κάποτε ήταν λεωφόρος
    κατακτημένη από ζωντανές σημαίες και τραγούδια
    -τώρα περνάνε μόνο μεσ’ από το αίμα μου
    κάθε φορά που ξύνω τους τοίχους να ξεθάψω το σύνθημα
    την προδομένη εκείνη λέξη βουτηγμένη στα δάκρυα
    τη λέξη που ξεκίνησε μα δεν έφτασε ως εμάς.
    Εδώ στέκομαι
    και μάχουμαι την πέτρα και τη γαλήνη σας
    και σπάω πάνω της τα δάχτυλά μου και τα χρόνια μου
    εδώ στέκουμαι κι απόψε
    ανεμίζοντας τα κουρέλια τούτα της φωνής μου
    κι ακούω την έρημη καρδιά μου να βροντάει
    και να τελειώνει σβήνοντας από στίχο σε στίχο.

  • Μετόπη Χατζόπουλος Θανάσης

    10,00 

    Ο ΚΑΡΠΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ

     
    Αναστενάζει και πλευρό γυρίζει ο κόσμος
    Και με ταχύ παλμό
    Συνεχίζει τη ρότα της η ζωή

     
    Σαλεύει και σεισμός απ’ την αρχή
    Μέχρι να βρει το βήμα της
    Ρυθμό και τα σπλάχνα της κύματος
    Την αρμονική να ταξιδέψουν

     
    Από τον ένα κόσμο στον άλλον
    Από τον μέσα κόσμο στον επάνω
    Κι από τον έξω κόσμο στον κάτω
    Να ξαναγραφτούν απ’ την αρχή

     
    Με τρόπο που αυτή η αρχή
    Να οδηγεί με νόημα και συνέπεια
    Σ’ ένα τέλος

  • Πέρασμα Χατζόπουλος Θανάσης

    10,00 

    (ΣΤΗ ΡΟΗ, Ι)

     
    [17]

     
    Άλλοι τόποι λίκνισαν τις μορφές τους
    Φρόντισαν την απουσία τους
    Λογάριασαν τις ζημιές τους
    Κι απότισαν φόρο τιμής στους χωρισμούς τους

     
    Άλλες ιστορίες τους σίτισαν

     
    Φέρνοντάς τους ως εδώ συνταξιδιώτες
    Μιας ανάγκης δίχως όνομα
    Μιας σκοτεινής περιουσίας δίχως
    Άλλη ύλη από την περιπλάνηση

     
    Περνούν από εδώ απερχόμενοι
    Τυχάρπαστοι μες στη φυγή
    Απευχόμενοι το μοιραίο
    Οδεύοντας κατά πάνω του