Ξένη Πεζογραφία

Το βιβλίο αυτό είναι ένα αυτοβιογραφικό διήγημα, που περιγράφει τις παιδικές αναμνήσεις του Σαβίνιο από την Αθήνα της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα και της πρώτης δεκαετίας του 20ού. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, αναδύεται η εικόνα μιας κοσμοπολίτικης περιφερειακής πρωτεύουσας, κάτω από το πρίσμα μιας προσωπικής παιδικής μυθολογίας, που ξεχειλίζει από σαρκαστική, ανάλαφρη φαντασία.

Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του υπερρεαλισμού, σε μη συμβατική μορφή γραφής, καθώς ο συγγραφέας συνειδητά απέφυγε τη βατή αφήγηση και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, αποτελεί, σύμφωνα με τον ίδιο τον Αραγκόν, «μια μυθολογία του μοντέρνου». Το Παρίσι είναι το σκηνικό της αφηγηματικής πλοκής και το κείμενο εμπλουτίζεται με λεπτομέρειες, όπως, λόγου χάριν, αποκόμματα εφημερίδων, επιγραφές κτιρίων, μενού εστιατορίων, χάρτες.

Ένα βιβλίο βίαιο που δεν αφήνει όρθιο, ούτε σέβεται τίποτα: τέχνη, πολιτική, ηθική, δυτικό πολιτισμό. Μέσα από τις σελίδες του, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, «κάθε εικόνα δημιουργεί έναν κατακλυσμό» και είναι ίσως η στιγμή που ο Αραγκόν αρχίζει να περνάει από τον υπερρεαλισμό στο ρεαλισμό.

Η τελείωση του έρωτα στο θάνατο και η ιδέα της αιώνιας νύχτας που λύνει με μουσική τους δεσμούς και συντρίβει τα δεσμά του φωτός, απελευθερώνοντας τους ανθρώπους από την ψευδεπίγραφη χαρμοσύνη της ζωής και δωρίζοντάς τους στο επέκεινα την ποθούμενη και επιδιωκόμενη εσωτερική γαλήνη, είναι τα δύο κεντρικά σημεία γύρω από τα οποία περιστρέφεται αυτό το sui generis έργο του Τόμας Μαν.