Ποιητικά

Οι ψυχές

 
Οι ψυχές θέλουν την τροφή τους.
Το κριτικό ποίημα
δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Μανιάτικο μοιρολόι και κρητική μαντινάδα.
Ορκίσου πως θα μ’ αγαπάς.
Και μελοποιημένο Σεφέρη θ’ ακούσει.
Αν τύχει και τα χέρια κίτρινα από τσιγάρο
πνίξουν έστω για λίγο
τη βροχή που ξεπλένει.

 
Ξύπνα ταλαιπωρημένε.
Πάλι όνειρο έβλεπες.

(ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΔΑ)

 
σε άγγιξα άγαλμα και είδα
τα χέρια μου να ζωντα
νεύουν
.
αλίανθοι στον
αλίκαμπο αλί
πυροι παρα
θερίσαμε
.
να ριχτούμε λες τώρα
με αδιαφορία πάλι στο πάθος;

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΕΓΟΥ

 
[…]
2. Ορίζω ολόκληρο τον ορίζοντα
έχω τη δυνατότητα να κοιτάζω
τον έναστρο ουρανό τις νύχτες
είμαι ένα σκουλήκι του δρόμου
μια γάτα των κεραμιδιών
ένας σκύλος χωρίς κολάρο
κατουράω όπου βρω – τρώω ό,τι βρεθεί
δεν φοβάμαι τις κακοκαιρίες
μέρα νύχτα τριγυρνάω πάνω κάτω
σ’ όλες τις γειτονιές είμαι το φάντασμα
της καλοπέρασης – η κακιά συνείδηση
των καλώς εχόντων.

ΔΙΦΩΝΟ

 
1

 
(ό, τι μου είπες το πρωί:)

 
Μη με κοιτάς άλλο όπως το γεράκι τη λεία του
μπαίνει ο χειμώνας κι έμεινα χωρίς παλτό, πειθώ
ολονύκτια να περάσει το φιλί σε όρμους
μυστικούς μασχάλη και κλειδώσεις διπλή έκσταση

 
όπως πυγολαμπίδες οι λέξεις είναι χρυσάφι
αναβοσβήνουν μέσα μου «έλα ξανά κοντά μου»
στα έγκατα της ώρας δώσε μου και πάλι τον ειρμό
νυχτέρι επινόηση θαυμάτων η αλήθεια

 
βάρδια στη ζώνη των ονείρων – πρόσεχε τις πληγές –
εξαίσια μέλη θέλουν φως και νύχτα να ζήσουν·
πατρική σιγή τώρα ο ουρανός, ξημερώνει

 
λάμπουν τα δάκρυα στο μαξιλάρι, κοίτα πέτρα
το ρήμα, στην πλάτη μου διαβάζεις τ’ όνομά σου
όχι στίγμα ή ευλογία αλλά πειθώ, βία.