Ποιητικά

ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΙΠΑ
Το φεγγάρι ήταν μέσα στο δειλινό·
Το κοίταζα ακόμα με τις αισθήσεις της μέρας,
Άρχιζα γύρω να νιώθω τους δεσμούς του
(Στο λιθόστρωτο, στις σκάλες, στα κατώφλια).
Από την πόρτα μού μύρισε βασιλικός.
—Αχ φτάνει αυτό για μια ζωή! (έτσι το σκέφτηκα)
Κι έληξε η άρνηση, ο ιδρώτας δρόσισε
Τόσο εύκολα, καθώς θυμήθηκα ποιος είμαι.
—Πηγαίνετε! Ας μείνει μόνο αυτό τ’ αηδόνι,
Και οι άλλες καθαρές φωνές (έτσι το είπα)
Κι ό,τι στον κόσμο ξέρει τι είναι: το φεγγάρι,
Το κυπαρίσσι, ο άνεμος, ο ποιητής.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ

 
Διαβάτη βλέπω ότι έχεις πέσει σε μια μεγάλη
περισυλλογή βλέποντας τ’ όνομά σου επάνω σ’ ένα
μνήμα – ενώ γνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα
απολαμβάνεις τα χάδια, τη χλιδή, στο σπίτι της
ωραίας Ανακτορίας, που για χάρη της βρισκόμαστε κι
οι δυο μας εδώ πέρα, σε κάποιον απ’ τους μύριους
κόσμους της πιθανότητας που επιθυμούμε όλοι.

ΣΥΝΝΕΦΑ

 
Πλατεία Ακακιών 1944

 
Το σύννεφο πιο μαγικό κι απ’ το φιλί
Μ’ έκανε ν’ αποσπαστώ απ’ το στόμα σου
Έτσι που το ‘δα με την κόχη του ματιού·
Ήταν μια στιγμιαία προδοσία
Απ’ τις γνωστές των ποιητών.

 
Γιατί ποιος απ’ τους υπαρκτούς θνητούς ανθρώπους
Αν όχι κάποιος ποιητής
Μα κι απ’ τους άλλους τους πλασματικούς
Που συναντούμε στα βιβλία, ποιος άφησε ποτέ
Ένα φιλί για ένα σύννεφο;

Φωτογραφική

Κυττάζω οφθαλμοπορνικά σαν άλλος

Τέλλος Άγρας κι εγώ

την πέτρα του Λυκαβητού

το φως, τα πρόσωπα.

Άπειρα πλάγιες, άπειρα μοναχικές

λήψεις της ζωής —

τόσο καθυστερημένες πια

για εμφάνιση.

1975

Ο Υμηττός (β’)

 
Ανάμεσα από πολυκατοικίες ξενοδοχεία
Που μάχεσαι σαν εφιάλτη σου
Σαν μέσα από πόρτες μισάνοιχτες
Όπου σταθείς βλέπεις τον Υμηττό τόσο κοντά
Αισθάνεσαι τόσο κοντά το ζωντανό παλμό του.

 
Είναι άραγες αυτός ο λόγος που
Όταν τον κοιτάς ας πούμε από το Φάληρο
Είναι όμοια σα να βρίσκεσαι στο Κεφαλάρι;
Ή μήπως επειδή δεν έχει καμιά σημασία η γωνία
Απ’ την οποία βλέπουμε την ομορφιά;