Ελληνική Ποίηση

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ
Του Οδυσσέα Ελύτη
[…]
Μπροστά μας είναι μια πόρτα σαν άνθρωπος
Γιατί οι άνθρωποι είναι πόρτες κι αυτοί
Άλλες κλειδωμένες κι άλλες ορθάνοιχτες και σε σπρώχνει
Η περιέργεια να τις ανοίξεις η δίψα να τις διαβείς
Και η ελπίδα σε τυραννάει πως ίσως κάποτε
Από αυτές να ’τανε μια που θα σ’ έβγαζε στον ήλιο,
Και μιαν άλλη που ’χε τα γιασεμιά της κρυμμένα
Ή μια τρίτη που δεν μπόρεσες τότε να την ανοίξει
Και τώρα είναι πια αργά, είναι αδύνατο να γυρίσεις
Γιατί άλλαξε ο ποταμός τόσες φορές τα νερά του
Και οι άνεμοι που φυσούν σε σπρώχνουν ολοένα μακρύτερα από την πατρική σου γη.

Το πλήρες κείμενο της Αποκάλυψης του Ευαγγελιστή Ιωάννη μεταγράφεται στα νέα ελληνικά από τον Οδυσσέα Ελύτη και παρουσιάζεται σε αντιπαραβολή με το πρωτότυπο. Όπως λέει ο ίδιος ο Ελύτης, μερικές λέξεις ή όρους, κάποτε και φράσεις ολόκληρες, προτίμησε να τις αφήσει με τη μορφή που έχουν στο πρωτότυπο, έτσι ώστε να μην αλλοιωθεί ο μυστικός και υπερβατικός χαρακτήρας του κειμένου.

ΣΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΤΑ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ

 
Τα δέντρα πεντακάθαρα
Οι γάτες ξαπλωμένες
Και μεσ’ απ΄ τα φυλλώματα
Δειλό το φως της μέρας.

 
Εμίκρυνε το απόγευμα
Κι είν’ όλα τόσο ωραία
Που μου ’ρχεται να σκοτωθώ
Γιατί δεν την αντέχω

 
Όλη τη γύρω μου ομορφιά
Τον ήλιο που ξεφτίζει
Και την πικρή διαπίστωση
Πως μέσα μου έχει σπάσει

 
Αυτό το νόημα της ζωής
Το βάρος της αγάπης.
Κι ο φόβος τώρα κυβερνά
Αν είναι ορισμός σας.

 
27 Ιανουαρίου 1975

ΤΕΤΑΡΤΗ, 15 β

ΑΝΟΙΓΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ του κήπου κι έβλεπες τα μαλλιά

της να φεύγουν αριστερά. Ύστερα μετατοπιζότανε πά-

νω στο τέμπλο, λυπημένη, κρατώντας στην αγκαλιά

της πολλές μικρές άσπρες φλόγες.

Ήταν μια εποχή γεμάτη επαναστάσεις, ξεσηκωμούς,

αίματα. Θα ‘λεγες ότι μόνη αυτή συντηρούσε τη

διάρκεια των πραγμάτων από μακριά.

Όμως από κοντά ήταν απλώς μια ωραία γυναίκα που

μύριζε κήπο.