Ελληνική Ποίηση

ΔΙΦΩΝΟ

 
1

 
(ό, τι μου είπες το πρωί:)

 
Μη με κοιτάς άλλο όπως το γεράκι τη λεία του
μπαίνει ο χειμώνας κι έμεινα χωρίς παλτό, πειθώ
ολονύκτια να περάσει το φιλί σε όρμους
μυστικούς μασχάλη και κλειδώσεις διπλή έκσταση

 
όπως πυγολαμπίδες οι λέξεις είναι χρυσάφι
αναβοσβήνουν μέσα μου «έλα ξανά κοντά μου»
στα έγκατα της ώρας δώσε μου και πάλι τον ειρμό
νυχτέρι επινόηση θαυμάτων η αλήθεια

 
βάρδια στη ζώνη των ονείρων – πρόσεχε τις πληγές –
εξαίσια μέλη θέλουν φως και νύχτα να ζήσουν·
πατρική σιγή τώρα ο ουρανός, ξημερώνει

 
λάμπουν τα δάκρυα στο μαξιλάρι, κοίτα πέτρα
το ρήμα, στην πλάτη μου διαβάζεις τ’ όνομά σου
όχι στίγμα ή ευλογία αλλά πειθώ, βία.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ

 
Διαβάτη βλέπω ότι έχεις πέσει σε μια μεγάλη
περισυλλογή βλέποντας τ’ όνομά σου επάνω σ’ ένα
μνήμα – ενώ γνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα
απολαμβάνεις τα χάδια, τη χλιδή, στο σπίτι της
ωραίας Ανακτορίας, που για χάρη της βρισκόμαστε κι
οι δυο μας εδώ πέρα, σε κάποιον απ’ τους μύριους
κόσμους της πιθανότητας που επιθυμούμε όλοι.

«Είναι περίεργο, αλλά όσο και να περνάν τα χρόνια, μόλις βρεθώ κοντά σε θάλασσες, σε βράχια, σε πλεούμενα, ξαναδοκιμάζω το ίδιο αίσθημα οικειότητας που αισθανόμουνα πάντα από μικρό παιδί· κάτι το γνώριμο, και το φιλικό. Αυτό βέβαια οφείλεται στον τρόπο που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια.»
Το κείμενο του βιβλίου αποτελεί καταγραφή της αυτοπαρουσίασης του Οδυσσέα Ελύτη, όπως αποτυπώθηκε στο ντοκυμαντέρ του 1980 Οδυσσέας Ελύτης.