Θέατρο

Η ανατομία ενός κόσμου που παραπαίει δίχως έρμα. Ένα συναρπαστικό θρίλερ που προκαλεί ο φόνος μιας κοπέλας. Έξι πρόσωπα μιλούν, ερευνούν, καταθέτουν τη μαρτυρία τους. Όλοι εμπλέκονται στα γρανάζια που τους συντρίβουν. Μέσα από το μικρό οπτικό πεδίο του καθενός ανασυντίθεται, σαν από μόνη της, η ζοφερή ιστορία.

Η σύγχρονη ισπανική μαύρη μουσική κωμωδία Είμαι Άσχημη είναι ένα «αντιαισθητικό μιούζικαλ», στο οποίο η κύρια ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με την αποστροφή που προκαλεί στον περίγυρό της η ασχήμια της. Μέσα από σπαρταριστούς διαλόγους, οι συγγραφείς φωτίζουν, με άλλοτε σκωπτική, άλλοτε τρυφερή και άλλοτε σκληρή διάθεση, τον ψυχισμό της ηρωίδας.

Στα έντεκα μονόπρακτα του βιβλίου αυτού εντοπίζονται οι βασικές επιρροές του Ματέι Βίζνιεκ. Ο υπερρεαλισμός, ο ντανταϊσμός, το θέατρο του παραλόγου και του γκροτέσκου, η ονειρική ποίηση, η λογοτεχνία του φανταστικού, ο μαγικός ρεαλισμός του λατινοαμερικάνικου μυθιστορήματος.

Το τελευταίο θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ είναι ίσως το γνωστότερο και το πιο πνευματώδες. Το «τετριμμένο» θέμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα ερωτευμένα ζεύγη, μέχρι να καταλήξουν στην ευτυχία, προσεγγίζεται με ευφυή ειρωνεία και παραδοξολογίες, φαρσικά επεισόδια που εκδύουν τους χαρακτήρες από τα κοινωνικά τους προσωπεία και ξεσκεπάζουν τους κώδικες κάθε κίβδηλα αριστοκρατικής ευπρέπειας.

Η ιστορία αφορά σε μια ηθική γυναίκα, η οποία, όταν υποψιάζεται πως ο άντρας της είναι άπιστος, αποφασίζει να τον εγκαταλείψει. Ωστόσο, μέσα από μια σειρά ανατρεπτικών συμβάντων, αποκαλύπτεται πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται αρχικά. Το έργο συνιστά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δραματουργικής τεχνικής του Όσκαρ Ουάιλντ, δηλαδή την αντιπαράθεση του κωμικού με το σοβαρό, ενώ σατιρίζει εύστοχα τα ήθη της βικτωριανής κοινωνίας.

Το 1883, σε μια επαρχία της Ιρλανδίας, καταφτάνουν Βρετανοί αξιωματικοί για να χαρτογραφήσουν το τοπίο και ένας διερμηνέας, που αναλαμβάνει να μεταφράσει τα ιρλανδικά τοπωνύμια στην αγγλική γλώσσα. Μέσα από αυτήν τη φαινομενικά απλή ιστορία, ο Φρίελ κάνει ένα σχόλιο πάνω στη φύση και στην έννοια της γλώσσας. Επίσης, πραγματεύεται τα ζητήματα εξουσίας, και ειδικά την εξουσία που έχει (ή στερείται) κανείς να κατονομάζει τον ίδιο του τον εαυτό, να περιγράφει τη δική του ταυτότητα.