Θέατρο

Ταξινόμηση κατά:
  • Ξεφάντωμα στην Κόλαση / Εσκοριάλ Γκελντερόντ Mισέλ Nτε / Ghelderode Michel de

    11,00 

    Από τα δύο έργα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό, το Εσκοριάλ προηγείται χρονολογικά και αποτελεί ένα από τα αρτιότερα δείγματα γραφής του Γκελντερόντ. Με κεντρικούς χαρακτήρες το βασιλιά και το γελωτοποιό του, ο συγγραφέας προσεγγίζει τα θέματα του θανάτου, του φαίνεσθαι και του είναι, των σχέσεων εξουσίας και της ανατροπής των κοινωνικών ρόλων. Μερικά χρόνια αργότερα, ανέβηκε στο Παρίσι και το Ξεφάντωμα στην κόλαση και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές.

  • Η Παρωδία Αντάμοβ Αρτούρ / Adamov Arthur

    Εξαντλημένο

    Ο Αντάμοβ εμπνεύστηκε την Παρωδία από ένα ασήμαντο περιστατικό, του οποίου υπήρξε μάρτυρας, σε ένα σταθμό του μετρό. Τότε είχε την ιδέα να δείξει στη σκηνή την ανθρώπινη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας. Στο μυστηριώδη κεντρικό χαρακτήρα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον ίδιο το συγγραφέα, σε απόλυτη επίγνωση της δειλίας του, πολιορκημένο από την ιδέα της αυτοκτονίας, στοιχειωμένο από τη συναίσθηση ενός πολύ μεγάλου σφάλματος.

  • Για Ένα Ναι ή Για Ένα Όχι Σαρότ Ναταλί / Sarraute Nathalie

    9,00 

    Στο θέατρο της Σαρότ εκφράζεται η πεισματική, επώδυνη, αλλά ζυμωμένη με χιούμορ αναζήτηση της αληθινής αίσθησης και της καταγγελίας του μη αυθεντικού. Στο Για ένα ναι ή για ένα όχι, το πιο γνωστό και πολυπαιγμένο έργο της, μέσα από ένα μινιμαλιστικό κείμενο αναδύεται η πολυπλοκότητα της ζωής. Η παιδική φιλία δύο ανδρών διαρρηγνύεται από μια κουβέντα, μια δυο λέξεις με συγκεκριμένη χροιά συγκατάβασης και ανεπαίσθητης ειρωνείας.

  • Λα Μοσκέτα Pουτζάντε / Ruzante

    11,00 

    Ανάμεσα στα τέλη του 15ου αιώνα και στα μέσα του 16ου, η αναγεννησιακή κωμωδία, εκφραστής της οποίας είναι ο Ρουτζάντε, μεταφέρει στη σκηνή την ίδια τη ζωή και έρχεται σε αντίθεση με τον αισθητισμό που επικρατεί στις Αυλές. Η μεγάλη καινοτομία του Ρουτζάντε, που οφείλεται στις ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες έζησε, είναι ότι, με αυτόν, το κωμικό είδος αποκτά ένα ασυνήθιστο τραγικό βάθος.

  • Τέλος του Παιχνιδιού Πράξη χωρίς λόγια Mπέκετ Σάμουελ / Beckett Samuel

    11,00 

    «Το τέλος βρίσκεται μες στην αρχή κι ωστόσο συνεχίζουμε», λέει ένα από τα πρόσωπα του Μπέκετ. Για αυτή την παράλογη εμμονή, για αυτήν τη στρατηγική της αποτυχίας μιλάει το έργο. Και η μόνη απόκριση που δίνει στην πρωταρχική ανθρώπινη απορία είναι «κάτι τραβάει το δρόμο του». Η οδύνη δεν εξαγοράζει τίποτα, ο θρήνος συγχέεται με τον καγχασμό, η προοπτική της αιθρίας εμπαίζεται, η ικεσία διακωμωδείται.

  • Το Μπαλκόνι Ζενέ Ζαν / Genet Jean

    12,00 

    Σε έναν οίκο ανοχής, πελάτες ντυμένοι σαν Επίσκοπος, Στρατηγός και Δικαστής, παίζουν ερωτικά παιχνίδια με νέες γυναίκες, προσομοιώνοντας ρόλους εξουσίας. Παράλληλα, και ενώ στην πόλη ξεκινά εξέγερση, περιμένουν με αγωνία την άφιξη του αρχηγού της Αστυνομίας. Ο Ζενέ με το έργο αυτό προσπαθεί να ερμηνεύσει το επαναστατικό φαινόμενο, εστιάζοντας στην αστική τάξη, εναντίον της οποίας στρέφεται η επανάσταση.